ကစားခြင်း၏အရေးကြီးပုံ
ကစားခြင်း၏အရေးကြီးပုံ
သင်ကြားရေး၌ ကစားခြင်းသည်
ခြင်းနှင့် ထပ်တူထပ်မှ အရေးကြီးလေသည်။ ကစားခြင်း
အားဖြင့် က ။တို့၌ ကသာမက ဥာဏပါ
ဖွံ့ဖြိုးတို။ ဘက်နိုင်လေသည်။ (ကင်ဒါဂါင် – ရှု) က
တိုင်း ကစားခြင်းဖြင့်သာ အချိန်ကုန်လွန်လိုကြ၍၊
ကစားရမည်ဆိုလျှင် မည်သည့်ကလေးမျှ ငြင်းပယ်လိမ့်မည်
မဟုတ်ချေ။ လူတို့၏စိတ်သည်ပင် က၊အရွယ်၌ကစား
ရန်သာ စိတ်အားထက်သန်၏။ ကလေးများ၏ ကိုယ်အင်္ဂါ
အစိတ်အပိုင်းများ၌ရှိသော အင်အားများသည် လိုသည် ဆက်
ငိုနေသဖြင့် ထိုအားပိုများကိုအသုံးချရန် ကစားပေးရသည်
ဟုဆိုလေသည်။ မကစာ။သောကလေးသည် ကျန်းမာရေး
၌လည်းကောင်။ ဥာဏ်ပညာဖွံ့ဖြို။ရေး၌လည်။ကောင်း၊ ချို့တဲ့
တတ်သည်။ ကစားရမည့်အရွယ်တွင် ကစားပေ။မှ သာအရာ
ရ။ မည်း
စာသင်ကြားပေ။
ရာ တိုးတက်နိုင်ပေမည်။ လူတို့သည် အမွေ။ကတည်းက
ပုက်တွင်းငယ်ခြောက် လှုပ်ရှာ။ကထားလာခဲ့ကြ၍ ကြသည်။
ဖြည်ပြေးကရွာ။ကာနှင့် ကစာ။ဘင်လာပြီးနောက်၊
ကြီးပြင်းလာသောအခါ ကစားကွင်းများ၌ စနစ်တကျ
ကစားကြရောခ့သည်။ ထိုသို့ ကစားသွားယင်းနှင့်မြို့၌မည်ကဲ့သို့ အကျိုးရှိလာသည်ကို သိနားလည်သောအခါ
လူကြီးများပင် ကိုယ်လက် လှုပ်ရှာဧကစားခြင်းကို အလေ့
အကျင့် ပြုလုပ်ကြလေသည်။
က။စိတ်နှင့်တိရစ္ဆာန်တို့စိတ်
ကလေးသူငယ်များကို အကျိုးဖြစ်ထွန်းစေမည့် ကိုယ်
လက်လှုပ်ရှားကစားခြင်း၌ဝါသနာပါအောင် သွန်သင်ပေ။
ရန်အထူးလိုအပ်ပေသည်။ စိတ်ပညာပါရဂူများသည်
၁။တို့၏ စိတ်ကိုမစုံစမ်းမီ တိရစ္ဆာန်ကလေးများ၏ စိတ်ကို
အလျင် လေ့လာကြည့်ကြ၏။ထိုသို့ လေ့လာကြည့်ရာတွင်
ကလေးများပြုပုံနှင့် တိရစ္ဆာန်များ ပြုမူပုံသည် တူ
လှကြောင်းကိုတွေ့ရ၏။ တိရစ္ဆာန်ငယ်ကလေးများသည်
သည်။ ကလေးများနည်းတူကစားရန်သာ စိတ်သန်ကြ၏။
ဘဝကပင် ကလေးများအဖို့ ကစားရမည့်အခြေအန
မျိုးကို ဖန်တီးထားရာ ကလေးတိုင်း ကစားသင့်ပေသည်။
ထို့ပြင် သူတို့သည်
ထိုသို့ကစားရခြင်းမှာ နောင်လူကြီး
ဖြစ်လာသောအခါ မှုကိစ္စလုပ်ငန်။ အဘို၌ ကျွမ်းကျင်လိမ္မာလာစေရန် ဖြစ်သည်ဟုဆိုနိုင်ပေသည်။ တိရစ္ဆာန်
ကားများကို ကြည့်မည်ဆိုလျှင် ကြောင်ကလေ။
သည် သို။မွှေးလုံးကို တိုကာမြှောက်ကာ ကစားနေခြင်း
သည် နောင်သူကြီးပြင်းလာသောအခါ အစာဖြစ်သော
ကြွက်ကို မည်ကဲ့သို့ဖြစ်။ယူကာ ကျီစယ်ကစားရမည်ကို ယခု
ကပင် သင်နေသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ရွေးငယ်ကလေးမျာ
တစ်ကောင်ပေါ်တင် ကောင်ထပ်၍ သတ်မှတ်တယ်။လိုက်
တမ်းပြောတယ်။ ကစားခြင်းသည် နေဝင်ကြီးပြင်းလာ၍
ရန်သူများနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည့်အခါ ရှောင်တိမ်းတတ်အောင်
လေ့ကျင့်နေသည်နှင့် တူသည်။
လူ့သဘာဝတွင်လည်။ တိရွန်ကးများကဲ့သို့ပင် ဖြစ်ရာ
မိန်းကလေးများသည် အို။ပုတ်ကားဖြင့် ထမင်းဟင်းချက်တမ်း၊ အရုပ်ကလေးများဖြင့် ကလေးထိန်းတမ်း
စသော မိန်းမမှုနှင့်ဆိုင်သည့် ကစားနည်းများကို ကစား
လေ့ရှိ၏။ ယောက်ျားကလေးများကလည်း သစ်ပင်တက်
တမ်း ၊ကစားစရာသေနတ်၊ တုတ်၊ ဓါးများကိုင်၍ စစ်တိုက်
တမ်း၊ နပန်းလုံးတမ်းစသည်ဖြင့် ကစားတတ်ကြ၏။ ဤသို့
ကစားခြင်းမှာ တစ်နည်းအားဖြင့် နောင်ရေးအတွက် လေ့ကျင်
ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ငယ်ရွယ်စဉ်တွင် လူကြီးများ
ပြုမူလုပ်ကိုင်သည်တို့ကို အတုယူကာ အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ
ကစားခြင်းဖြင့် သူတို့၌ဉာဏ်ပွင့်လင်းခြင်း၊ မြော်မြင်တတ်
ခြင်း၊ စိတ်ဓါတ်ပိုမိုခိုင်မာလာခြင်းစသော အကျိုးထူးများ
ရနိုင်လေသည်။
စိတ်ပျိုမှကိုယ်နု
ကိုယ်ခန္ဓာကျန်းမာ သန်စွမ်းမှသာ စိတ်ဓာတ်သည်ကြည်
လင်ရွှင်လန်းနိုင်၏။ ကိုယ်နှင့်စိတ်သည် ဒွန်တွဲနေသော
ကြောင့် ကိုယ်ကလှုပ်ရှားမှ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားများ
ကောင်းစွာ လှည့်ပတ်သွားလာနိုင်ပြီးလျှင် ဦးနှောက်သည်
အလုပ်လုပ်နိုင်ပေမည်။ ထိုကြောင့်ကစားခြင်းသည် ဦး နှောက်
အလုပ် ကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်ရန်အတွက် အထူး
လိုအပ်သဖြင့် ပညာသင်ကြားရေး၌ ကစားခြင်းကိုပါ ထည့်
သွင်းထားကြလေသည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် ကစားခြင်း
ကိုမှီး၍ ပညာသင်ကြားပေးသည်။ ကစားခြင်း ကိုမှီး၍
ပညာသင်ကြားပေးသည် ဟုဆိုရာတွင် အလုပ်သဘောမပါဘဲ
အကစားသက်သက်နှင့် အချိန်ဖြုန်းခြင်းဖြစ်သည်ဟု မထင်
မှတ်သင့်ပေ။ လုပ်ရမည့်အလုပ် ကိုငြီးငြီးငွေ့ငွေ့ ညူညူနှင့် စိတ်မပါ့တပါမဟုတ်ဘဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့်
ခပ်တွင်တွင်ပြီးအောင် ပြုလုပ်ပေးခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။
ရှေးခေတ်က ကလေးများကို လွတ်လပ်စွာကစားခိုင်းထား
ခြင်းဖြင့် ပညာတတ်မည်မဟုတ်ဟုထင်ခဲ့ကြ၏။ရှေးလူကြီး
များက ကလေးတို့သည် အိုးခွက်များနှင့်ပမာတူ၍ “စရည်း
အိုးခွက်ကြီးစွာလျှက်လျင်တန်စက်ကျများ ပြည့်သော
လားသို့ဟူသောစကားအရ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ သူတို့စိတ်ပါ သည်
ဖြစ်စေ မပါသည်ဖြစ်စေ၊ ဗဟုသုတပေးရမည်။ သို့မှသာ
ပညာရေအိုး ပြည့်ဖြိုးလာမည် ဧကန်ဖြစ်သည်။ ကလေး
တို့သည် ဘာမျှမသိတတ်သော အမိုက်အမဲများဖြစ်သည်
နှင့်အညီ တံဖျာနှင့်နှက်မှ ဉာဏ်ပညာထွက်မည်ဟုယုံကြည်ခဲ့
ကြ၏။ ဤသို့ဖြင့်ကလေးများအပေါ်တွင် စာကျက်လျှင်
ကျက် မကျက်လျှင်နှက်မည်ဟူသော အဓမ္မစံနစ်သည် ရှေး
က ကြီးစိုးခဲ့လေသည်။ နောက်မှ ကလေးများ၏ စိတ်ဓာတ်
အခြေအနေတို့ကို စူးစမ်းလေ့လာခဲ့သည့် ပညာရေးဆိုင်ရာပြုပြင်ရေးသမားဖြစ်သော ဖရားဗယ်နှင့် မွန်တက်ဆိုးရီး တို့၏
ဟောပြောချက်များကြောင့်၊ ကလေးများ၏ စိတ်ဓာတ်
ကို ပိုမိုနားလည်လာသဖြင့် အကြင်နာဖက်ကာ အကြမ်း
ဝါဒများကိုပယ်ဖျောက်ပြီးလျှင် ကလေး၏စိတ်ဓာတ်နှင့် ညှိ
နှိုင်း၍ နှစ်ခြိုက်ရာကိုဖန်တီးပေးခြင်းအားဖြင့် ပညာခရီး
ပိုမိုတွင်ကျယ်မည် ဖြစ်ကြောင်းကို သဘောပိုက်မိကြလေ
သည်။(ဖရားဗယ်၊ မွန်တက်ဆိုးရီး - ရှု )သို့ဖြင့်
ကလေးစိတ်တိုင်းကျ ကစားခြင်းနှင့်ယှဉ်မှီးသော ပညာသင်
နည်းကိုစထွင်ခဲ့ကြ၏။ ပညာရေး၌ ကစားခြင်းသည်အလွန်
အသုံးကျ
အရေးကြီးကြောင်းကိုခေတ်မီပညာရှင်များ ကြ
ပင်ဝန်ခံကြလေသည်။ ကလေးလူကြီးအားလုံး အကစား
နှင့်အလုပ် တသဘောတည်းကျသောအခါ အားသန်၍ စိတ်
ပါလက်ပါပြုလုပ်ဆောင်ရွက်တတ်ကြသည်။လူကြီးပင်ဖြစ်စေ သူ ဝါသနာပါသည့်အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်နေရလျှင်ပင်ပန်း
သည်ဟုသဘောမထား၊ အပျင်းပြေကစားနေရသည်ဟုပင်
ထင်မှတ်တတ်၏။ နှစ်ခြိုက်ရာအလုပ်ကို လုပ်နေရလျှင်ပျော်
ပိုက်လာ၍ စိတ်ကူးဉာဏ်ကူးများလည်း ဆတက်ထမ်းပိုး
တိုးတက်လာမည်ဖြစ်ပေသည်။ စိတ်ပါဝင်စားသောကြောင့်
အလုပ်တွင် အာရုံစူးစိုက်နိုင်ပြီးလျှင် ကြံရည်ဖန်ရည်များ
ထုတ်ကာ ကြီးပွားတိုးတက်ရာလမ်းကို စထွင်နိုင်လေသည်။
ထိုကြောင့် ကလေးများကို သူတို့စိတ်အပါဆုံးဖြစ်သည့်
ကစားခြင်းဖြင့်သာ ပညာသင်ပေးလျှင် အလွန်ပင်သင့်
လျော်လေသည်။ ဤသို့စိတ်ပါမှုကို ဖန်တီးပေးနိုင်သည့်
အချက်များမှာ ပြုလုပ်ရမည်ဖြစ်သော အလုပ်သည်လည်းကောင်း၊
ပ်နည်းသည်လည်းကောင်း ကလေးတို့၏ စိတ်ဓာတ်နှင့် ကိုက်ညီစေခြင်း၊ ကလေးတို့၏ ဘဝနှင့်ရင်းနှီးစေခြင်း၊ ရည်
ရွယ်ချက်ရှိခြင်း၊ အဓိပ္ပါယ်ရှိခြင်းတို့ ဖြစ်လေသည်။( မြန်
ကလေး ကစားနည်းများ၊အဂလိပ်ကစားနည်းများ ရှု )
Comments
Post a Comment